Kościół

Historię parafii i Sanktuarium w Nabrożu tworzą ludzie i duszpasterze mieszkający na jej terenie w ciągu wieków. A historia naszej parafii jest bardzo bogata i nie można przejść obok niej obojętnie nie pochylając się nad tym co już wypracowały pokolenia i czas.

 

Nabróż – miejscowość w gminie Łaszczów około 4 km. Od drogi wiodącej z Tyszowiec do Łaszczowa. Miejscowość należy do dekanatu Łaszczów (Diecezja Zamojsko–Lubaczowska). Jest to jedna z najstarszych parafii tego terenu. Powstała 15 listopada 1411r. z fundacji Jana Sumnika i jego żony Agnieszki. Pierwsza świątynia była pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny i Wszystkich Świętych. Zatwierdzenia dokumentu fundacji Jana Sumnika dokonał bp. Paweł w Chełmie w 1470r. Pierwsza świątynia przetrwała dość długo, ponad 200 lat, zważywszy, że czasy były burzliwe, a tereny te nie należały do najspokojniejszych.

 

Później kościół murowany funduje Samuel Łaszcz, prawdopodobnie jako wotum za wyrządzone w życiu zło. Fakt ten potwierdza tablica pamiątkowa z datą fundacji 1684r i herbem fundatora (wewnątrz świątyni). Świątynię pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP konsekrował w 1690r bp. chełmski Stanisław Święcicki. Teren parafii nabroskiej i okolic był doświadczany działaniami powstańczymi okresu walk o wolność i niepodległość Polski.

W latach 1900–1902 kościół został wyremontowany i rozbudowany. Wykonano murowane sklepieni, położono posadzkę mozaikową, która zastąpiła dotychczasową podłogę drewnianą. Odnowiony kościół został konsekrowany w 1907r przez bpa lubelskiego Franciszka Jaczewskiego.

 

Około 100 m od kościoła zlokalizowany jest cmentarz parafialny na którym znajduje się wiele zabytkowych grobowców oraz nagrobków żeliwnych i kamiennych.

 

Nabróż i okolice przez wieki zamieszkiwała ludność mieszana głównie polska i ukraińska. W okresie II Wojny Światowej tereny te stały się polem walk i rozgrywek narodowościowych i wyznaniowych. Płonęły wsie, były napady grabieże, morderstwa (np. zabójstwo popa, zabójstwo proboszcza ks. Władysława Jacniackiego i inne), trwała nieustanna akcja odwetowa. W dniu 25 maja 1944r została podpalona świątynia w Nabrożu. Kościół spłonął prawie doszczętnie. Nietknięty został tylko ołtarz z obrazem Matki Bożej z Dzieciątkiem, co przez miejscową ludność zostało przyjęte jako cud. Partyzanci zdjęli obraz i wraz z ołtarzem zawieźli do kościoła w Tyszowcach. Tu przez 4 lata wierni parafii nabroskiej i okolicznych miejscowości ciągnęli do Tyszowiec, by modlić się przed cudownym Wizerunkiem Pani z Nabroża.

 

Dnia 16 lipca 1948r w bardzo uroczystej procesji bp. Stefan Wyszyński (późniejszy Prymas Polski) z ponad 10–tysięczną rzeszą wiernych dokonuje aktu przeniesienia obrazu Matki Bożej do Nabroża. Jest on niesiony pieszo przez parafian tyszowieckich i nabroskich. Od tej chwili parafianie tyszowieccy nieprzerwanie każdego roku podążają pieszo do łaskami słynącego obrazu Matki Bożej Nabroskiej, a w ślad za nimi w kolejnych latach inne parafie wędrują do Niej w pielgrzymkach.

 

Po II Wojnie Światowej kościół systematycznie zostawał odnawiany i uposażanych po zniszczeniach wojny i spalenia. Ostatecznego odnowienia doczekał się w 1995r. Wówczas 18 listopada 1995r biskup zamojsko–lubaczowska Jan Śrutwa dokonał poświęcenia odnowionej świątyni.

 

Kościół parafialny z którego cudowne wydarzenia uczyniły Sanktuarium, posiada jedną Nawę i dwie kaplice boczne . W ołtarzu głównym znajduje się łaskami słynący obraz M.B. Szkaplerznej, lewy ołtarz boczny posiada Obraz M.B. Częstochowskiej (w tym miejscu znajdował się obraz MB Nabroskiej przed pożarem kościoła), prawy ołtarz boczny posiada Obraz Jezusa miłosiernego. Organy wyk. przez Kazimierza Sobiechowskiego z Bydgoszczy. Na ścianach umieszczone są tablice upamiętniające pomordowanych w obronie ojczyzny.

 

Zabytkami, które posiada parafia są: protokół wizytacyjny bpa chełmskiego Remigiusza z 1637r, monstrancja z drugiej połowy  XVIII w., misa chrzcielna z XVI w., plan gruntów kościelnych z 1849r ornat z XX w. , Krzyż z pierwszej połowy XIX w., Mszał z 1905r, Kapa z XX w., Mszał z 1902r oraz cmentarz grzebalny w pobliżu kościoła założony ok. 1847r.

 

Twórca i data powstania obrazu Matki Bożej Szkaplerznej nie są dokładnie znane. Datuje się go na wiek XVIII (Katalog Zabytków Sztuki w Polsce, t. VIII, Powiat Hrubieszowski). Od wielu lat obraz ten otaczany był szczególnym kultem. Doniosłości znaku Bożego i kultu zaczął nabierać od wspomnianej daty spalenia kościoła i niewytłumaczalnego fizycznie nienaruszenia ołtarza i obrazu i ołtarza prze wielką siłę ognia i temperatury. Obok tego istotnego argumentu, o kulcie obrazu świadczą piesze pielgrzymki i liczne wota, niektóre z okresu wojen napoleońskich. O wysłuchanych prośbach świadczy fakt uzdrowienia mężczyzny i kobiety, od trzech lat chorej, a za przyczyną Matki Bożej nagle uzdrowionej oraz wiele innych otrzymanych łask (patrz: Ks. Andrzej Jabłoński, Sanktuaria maryjne diecezji lubelskiej, 1966, maszynopis). W Nabrożu, przed Cudownym Obrazem Maryi w dniach 14–15 sierpnia 1964r odbywały się dekanalne Dni Maryjne z udziałem biskupów lubelskich, wielu księży i wielu tysięcy wiernych. W 1994r wprowadzono w parafii nowennę do Matki Bożej Nabroskiej. Nabróż był także stacją pobytu Figury Matki Bożej  Fatimskiej (23 styczeń 1996r). Niezwykle doniosłym wydarzeniem była koronacja Obrazu Matki Bożej w 13 lipca 2002r. To tutaj od kilku lat odbywają się zjazdy dzieci pierwszokomunijnych i młodzieży gimnazjalnej. W pobliżu świątyni znajduje się Kalwaria Nabroska.

 

Na zakończenie należy wspomnieć o własnej pieśni, którą parafianie śpiewają przy odsłanianiu Obrazu:
Witaj Nabroska Matko jedyna.
Uproś nam łaskę u Swego Syna.
Uproś nam łaskę Niepokalana.
Uproś Maryjo, Matko kochana.


Lista proboszczów: ks. Jan (1424), ks. Stanisław (1455), ks. Maciej (1470), ks. Maciej (1482 - 1494), ks. Krzysztof Krzywicki (1596), ks. Ludwik Piwko (I. poł. w. XVII), ks. Stanisław Teleżyński (I. poł. w. XVIII), ks. Józef Wydżga (II. poł. w. XVIII), ks. Klemens Bazyli Ubysz (1791 - 1806), ks. Józef Zamiechowski (1811 - 1816), ks. Stanisław Pogonowski (1817 - 1851), ks. Adam Goławski (1851 - 1875), ks. Franciszek Goławski (1875 - 1888), ks. Tomasz Stachowicz (1888), ks. Piotr Szuszkowski (1889 - 1891), ks. Zbuć (1891), ks. Wiktor Suski (1891 - 1902), ks. Wiktor Czerkawski (1902 - 1906), ks. Ignacy Domański (1906), ks. Ryszard Słabczyński (1908), ks. Bronisław Kucharski (1908), ks. Antoni Gryczyński (1909 - 1927), ks. Józef Tomza (1927 - 1928), ks. Władysław Jacniacki (1928 - 1943), ks. Edward Wiśniewski (1943 - 1945), ks. Aleksander Hawryluk (1946 - 1947), ks. Wacław Cieślicki (1947 - 1957), ks. Antoni Peret (1957 - 1960), ks. Stanisław Mamczarz (1960 - 1973), ks. Eugeniusz Kościółko (1973 - 1977), ks. Zdzisław Leśniowolski (1977 - 1994), ks. Waldemar Malinowski (1994-2008), ks. Krzysztof Kłos (2008-2009), ks. Józef Godzisz ( od 2009)

Powołania z terenu parafii: ks. Stanisław Szatkowski (archidiec. lubelska), s. Wanda Słomiana (USJK), s. Maria Słomiana (USJK), br Janusz Łukasiewicz (OFM), ks. Marek Małys

Księża pochowani na miejscowym cmentarzu: ks. Stanisław Pogonowski, ks. Adam Goławski, ks. Władysław Jacniacki 

Nasza Parafia,nasz Dom

Święta

Piątek, Wielki Tydzień
Rok B, II
Wielki Piątek Męki Pańskiej

Zegar

Wyszukiwanie